مراقبه

مُراقِبِه به طور کلی فنون تسلط بر ذهن است. به گفته معتقدان این روش، هدف مراقبه تربیت و کنترل ذهن توسط تکنیک‌های درون‌نگرانه برای رسیدن به شادی آگاهی و آرامشی عمیق و طولانی و غیر وابسته به غیر است.

بسیاری از آیین‌های درون‌انگارانه و برخی از دین‌های بزرگ به خصوص ادیان شرقی نظیر هندوئیسم و بوداگرایی آیین‌های مراقبه را نیز در بر می‌گیرند. اکثر روش‌های محبوب مراقبه ریشهٔ شرقی دارند. از روشهای معروف مراقبه شرقی مراقبه متعال (تی. ام.)، ذاذن و مراقبه ویپ‌آسانا است.

در فارسی مراقبه را«ژرف‌نگری»، «درون‌پویی»، «خودپژوهی»، یا «مدیتِیشِن» هم گفته‌اند. مراقبه از کلمه عربی مراقبة گرفته شده‌است. این کلمه در فارسی به صورت مراقبت نیز نوشته و خوانده می‌شود که معنی دیگری دارد. مراقبه در مکاتب مختلف با روش های متفاوت انجام می‌گیرد اما در واقع هدف آنها یکی می‌باشد. شاید با نام‌های مختلف آن را صدا بزنند ولی فردی که تحقیق جامعه داشته مراقبه را می شناسد. مراقبه در سطوح مختلف انجام می‌گیرد و برای افرادی مرور خاطرات روزانه و تحلیل آن می‌باشد و گاهی حالتی برای تمرکز بر روی مسئله خاص و گاهی فراتر می‌رود که به حالتی از خلسه شبیه می شود. مراقبه در حالتهای بسیار عمیق با بخشی از درون و روان و فراتر از آن یعنی تارهای انرژی کیهانی مرتبط می‌شود.

http://fa.wikipedia.org